Wiswijzer

Heel soms begin ik te begrijpen waarom sommige mensen met het klimmen der jaren in toenemende mate chagrijnig worden. Je hebt alles al een keer meegemaakt, al het geleuter al een keer aangehoord en inmiddels vastgesteld dat er in het algemeen maar weinig terecht komt van de mooie verhaaltjes die men vertelt. Het vertrouwen in de mensheid wordt er meestal niet beter op.

Als je naast alle teleurstellingen en frustraties niet ook nu en dan 's een succeservaring hebt dan kan ik me voorstellen dat je op het op gegeven moment toch wel een beetje voor gezien houdt. In overdrachtelijke zin dan...

Tel daar dan nog even de verloren en/of overleden familieleden en vrienden bij, je vervlogen idealen en de vaststelling dat het lichaam nu toch definitief op z'n retour is, de vallende bladeren en alle ellende in de wereld en voordat je 't weet heb je een herfstdepressie.

De herfst is het moment om een wandeling te maken en zo'n beetje treurig naar de gevallen en de (nog) niet gevallen bladeren te kijken. Mooie kleuren zijn het, dat dan weer wel… Maar ja, daar heb je natuurlijk verder ook niets aan...

Geef een reactie op dit bericht

Ik ben gestopt met dit weblog. Reageren is niet meer mogelijk...