• MENU >>
• Weblog
• Achtergronden
• Archief
• RSS Feed
• Login

 Klaagcultuur (2)

Je hoort wel eens mensen zeggen dat er in het onderwijs een 'klaag-cultuur' heerst. Er zijn zelfs mensen die menen dat ons land bevangen is door collectieve klaagcultuur:

"Een collectieve klaagcultuur heeft het land bevangen. En dat moet radicaal anders. We hebben een nieuw, optimistisch geluid nodig. En nieuwe politiek, die de kracht van mensen bevestigt. We moeten de talenten van mensen aanspreken en ze in staat stellen om vérder te reiken, in plaats van ze naar beneden te trekken en terug te duwen in de grauwe middelmaat."
Vóór optimisme en inspiratie, tégen de klaagcultuur

Het merkwaardige is dat er in het onderwijs weliswaar veel vergaderd wordt, maar ik denk niet dat veel docenten het gevoel hebben dat ze ook iets te zeggen hebben. Ik heb zelfs ooit een directie horen roepen dat wij (de docentenvergadering) niet moesten denken dat 'de school' een democratische organisatie is en dat de docenten de beslissingen nemen. Het is niet erg bevorderlijk voor de vergadermotivatie als je het gevoel hebt dat er weliswaar over alles moet worden vergaderd, maar dat uiteindelijk de uitkomst van zo'n vergadering niet bepalend is voor de uiteindelijke beslissing.

Zelfs de medezeggenschapsraad kwam op mij over als een stukje theater omdat het bevoegd gezag nu eenmaal een wettelijke verplichting heeft tot het instellen en faciliteren van een MR. Uiteraard was het niet bedoeling dat MR-leden er ook nog iets van vonden of zelfs adviezen gingen geven waarvan ze graag zouden zien dat de schoolleiding daar rekening mee zou houden. Mijn ervaring is dat als het er op aankomt het bevoegd gezag toch doet wat ze wil en als je als MR daar dan een punt van wil maken dan moet je wel heel sterk in je schoenen staan en wel heel zeker weten dat je gelijk hebt.

Mijn idee? Vergader en praat niet over zaken waar je toch niets over te vertellen hebt. Dat scheelt een heleboel ergernis en tijd. De paradox is dat, ondanks deze overlegcultuur, feitelijk docenten vaak van elkaar niet erg goed weten wat ze doen. Terwijl je waarschijnlijk veel van elkaar kan leren... maar daarover misschien later.

De klaag-cultuur heeft ook met bovenstaand punt te maken. Als je verder weinig over de dingen te vertellen hebt en je bent toch ontevreden dan blijft er weinig over dan klagen. Erg constructief is dat doorgaans niet, meestal klagen docenten tegen de verkeerde mensen. Men mag bij mij best klagen over van alles en nog wat, maar veel zin heeft dat niet, want ik kan er toch niets aan doen.

Maar misschien nog wel erger dan klagen is de 'je-doet-maar-cultuur'. Het klagen is dan verdwenen (want dat had immers toch geen zin) en heeft plaats gemaakt voor een soort algemene houding waarin je zwijgt of 'ja dat is goed'  zegt waarbij je dan vervolgens gewoon je eigen gang gaat. Mocht je er later over worden aangesproken kan je altijd zeggen dat je er niet aan gedacht hebt, vergeten, helemaal niet door dat er zo'n afspraak was… enz. Met zo'n houding heb je misschien voor jezelf wel een redelijk prettig bestaan.

Misschien moet ik dat ook 's gaan doen...

 13-9-2008 12:38:33

Voor 'ja zeggen en nee doen' is er zelfs een uitdrukking gangbaar. Het heet 'pocket veto'. Ook een mooie uitdrukking vind ik 'vuilnisbakdiscussie'. Komt uit dezelfde hoek...

 Door: Theo

Geef een reactie op dit bericht

DoubleYouSee