Op In het wilde weg: http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/3317 staat wel een grappig verhaaltje. Aan de reacties kan je zien dat je niet al te veel moet verwachten van de 'wisdom of crowds'. Ironie is zo moeilijk voor sommige mensen. We zijn zelf onlangs ook nog een beetje aan het wandelen geweest in de buurt van Maarn. Dat ging ook niet helemaal als gepland, maar dat lag echt aan ons.
In het kader van wiskunde is overal heb ik 'een vierkantje' gevonden, wat zeg ik? Wel twee vierkantjes:
Dat is toch wel bijzonder. Dat is geen natuur maar iets anders. Het pad was enigszins verhard met sloopafval denk ik. De meeste items hebben dat niet overleefd, maar kennelijk is dit een sterk tegeltje. Je kunt je dan van alles gaan afvragen: waar komt dit oorspronkelijk vandaan? Waar is het sloopafval van (bijvoorbeeld) de zwarte madonna gebleven? Ligt dat nu ook ergens als wegbedekking?
Vandaag weer 's begonnen aan de cursus wiskunde en leergebieden in de voltijd. Ik moet er nog steeds aan wennen. Dit is wel een soort 'lost generation' geloof ik. Ze hebben 't ook niet makkelijk denk ik. Maar misschien ligt het aan mij.
Heel soms begin ik te begrijpen waarom sommige mensen met het klimmen der jaren in toenemende mate chagrijnig worden. Je hebt alles al een keer meegemaakt, al het geleuter al een keer aangehoord en inmiddels vastgesteld dat er in het algemeen maar weinig terecht komt van de mooie verhaaltjes die men vertelt. Het vertrouwen in de mensheid wordt er meestal niet beter op.
Als je naast alle teleurstellingen en frustraties niet ook nu en dan 's een succeservaring hebt dan kan ik me voorstellen dat je op het op gegeven moment toch wel een beetje voor gezien houdt. In overdrachtelijke zin dan...
Tel daar dan nog even de verloren en/of overleden familieleden en vrienden bij, je vervlogen idealen en de vaststelling dat het lichaam nu toch definitief op z'n retour is, de vallende bladeren en alle ellende in de wereld en voordat je 't weet heb je een herfstdepressie.
De herfst is het moment om een wandeling te maken en zo'n beetje treurig naar de gevallen en de (nog) niet gevallen bladeren te kijken. Mooie kleuren zijn het, dat dan weer wel… Maar ja, daar heb je natuurlijk verder ook niets aan...
Iemand een idee wat dit is?
Tijdens de wandeling Hollandse kade (Woerden-Breukelen) zowaar een ooievaar gespot...
"Deze wandeling gaat over langgerekte kaden, die het beeld van het Utrechtse weidegebied bepalen. U loopt door het Groene Hart van Holland. De eerste kilometers gaan over het jaagpad langs de Oude Rijn, dat herinnert aan de trekschuitvaart. In het open cultuurlandschap rond het bezienswaardige dorp Kockengen overheerst de rust. Veel weilanden zijn vogelreservaat. U loopt vooral over graspaden en soms over modderige weggetjes."
Hadden we toch al een keer eerder gelopen, bleek...
Volgens de stappentellen: 28625 stappen...
Het afgelopen weekend gewandeld in de omgeving van Eibergen of om precies te zijn rond Zwillbrock.
Zie ook De Kloppendiek in Zwillbrock