Een ander interessant thema waar ik niet over schrijf is dat ik nogal wat mensen tegenkom die het niet op kunnen brengen om op z’n minst de indruk te wekken dat ze wat anderen te melden hebt interessant vinden. Het zijn mensen die je (bijvoorbeeld) iets vragen (waarschijnlijk uit beleefdheid) maar al tijdens het tweede woord van een poging te reageren hun overduidelijke desinteresse niet kunnen verbergen. Ik ben niet van gisteren en ik begrijp best dat mensen in het algemeen niet erg eerlijk, noch erg direct (kunnen of willen) zijn. Mij best. Waarschijnlijk moet je dat ook helemaal niet willen, maar als je dan doet 'alsof je geïnteresseerd' bent in ‘de ander’ probeer dan op z’n minst ook je non-verbale communicatie enigszins te reguleren zodat het enigszins overtuigend is. Zo niet, hou er dan mee op, het gaat echt niet werken. Eigenlijk moet ik daar altijd wel een beetje om lachen... what a mistake to make...
Voor docenten is dit trouwens wel een heel belangrijk punt. Ik denk dat leerlingen (in het algemeen) juist heel erg gevoelig zijn voor dit soort non-verbale communicatie. Ik ken ze wel, docenten die echt hun best doen, maar op de een of andere manier hebben de leerlingen het gevoel dat ‘ze altijd domme vragen stellen’, dat de docent ‘ze niet moet’, dat de docent 'er zelf ook niet veel lol in heeft', enz. Kortom: iedereen in verwarring. Erich Fromm heeft daar ooit leuke dingen over geschreven. ’t Zou leuk zijn daar ’s nader onderzoek naar te doen… en dan zou ik er van alles over kunnen schrijven natuurlijk… maar helaas… dat ga ik niet doen.
Dit laatste punt heeft ook te maken met de competenties die leraren zouden moeten verwerven om een bekwaam docent te worden. Je kunt als docent niet ‘doen alsof’. Als je niet echt geïnteresseerd bent in leerlingen, als je niet echt 'helemaal enthousiast' bent voor je vak en geinteresserd ben in wat er in de hoofden van leerlingen omgaat dan wordt het nooit iets. De vraag is dan: kan je dat dan leren?
Geef een reactie op dit bericht